Çocuklarımız için her şeyi yaparız değil mi ? Hastalandıklarında nasılda elimiz ayağımız birbirine karışır, ateşleri çıktığında, bizim de sırtımızdan ter boşanır. Neden böyle oldu , keşke o dondurmayı yemeseydi , ben izin vermeseydim, terlediğinde hemen eve soksaydım gibi onlarca neden düşer aklımıza, kendimizi suçlarız. Hatta en yakınımızı eşimizi suçlar , hiç ilgilenmediğini söyler, onunla da ayak üstü atışırız. Onları büyütme telaşında, defalarca bu duyguları yaşarız. Oysa normaldir bütün bunlar ama çok yorucudur. Anne olmak sürekli herşeyden sorumlu olmak , takipte olmak demektir. Yemeğini yedi mi, kakasını yaptı mı, erken yattı mı, kalktı mı , ödevini yaptı mı ...????
Onlar büyüdükçe arkadaş ilişkileri de gündeme gelir. İsteriz ki sosyal olsun, arkadaşları ile iyi geçinsin, ne kendini ezdirsin ne de kimseyi ezsin. Mutlu olsun, dengeli olsun, neticede en temel isteğimiz budur. Ama bunu biz büyükler bile bazen başaramıyoruz, daha şimdiden onlar nasıl becersin? Bazen bütün bunları zamana bırakmak mantıklı gelir, biraz rahatlarız. Bazen de, hayır bunun çözümünü şimdi bulmalıyım deyip, pedagogların kapılarını aşındırırız.
Galiba ... bu çocuklar eninde sonunda bizleri yansıtıyorlar, iyi ya da kötü, duyduklarını söylüyor, yaşadıklarını yaşatıyorlar. Hem bize, hem de kendi çevrelerine. Esas nokta bu .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder